دلنوشته مونا فرجاد همه را ناراحت کرد

صبح زود با هزار فکر از خواب بیدار شدم.فکرهایی که رهایم نمی کند. از کودکی عادت داشتم به محض بیدار شدن چای تازه دم شده بخورم.گرمای چای که از گلویم پایین می‌رود حالم را بهتر می کند. در گالری گوشی می‌چرخم.هزاران عکس،هزاران خاطره. خنده‌های الکی که فقط خود از آنها آگاهم. گذر عمر در گالری گوشی‌ام کاملا مشهود است. دلتنگی تمام قلبم را می‌گیرد برای آنها که دیگر نیستند و آنهایی که دیگر نمی‌بینمشان. و چه تلخ است طعم از دست دادن.از دست دادن عمر،زمان،رفاقت،عزیزان و…..به خود دلداری می‌دهم که تقدیر این‌گونه بوده،اما چقدر به آن باور دارم را نمی‌دانم. تقدیر را من و تو می‌سازیم و بعد گردن خدا می‌اندازیمش. باید دست به کار شوم تا دیر نشده و تقدیرم را از نو بسازم. برای ساختنش از قلبم آغاز می‌کنم.سخت است.گاهی رنجش‌ها چنان زخم عمیقی در قلبم به جا گذاشته که ترمیمش کار یکی،دو روز نیست.اما باید بخشید و گذر کرد. باید ببخشم تا عشق جایگزینش شود و سرنوشت را از نو با عشق بسازم. به گمانم بد نیست شما هم از قلبتان شروع کنید.

عکس را مارال جانم گرفته، کافه‌ای در خیابان تجریش.همین چند ماه پیش.