نکات ناگفته از ازدواج یهوییِ پگاه آهنگرانی و آقای خواننده!

شب گذشته علی عظیمی خواننده ی ایرانی با انتشار عکسی مشترک از خود در کنار پگاه آهنگرانی ضمن تبریک تولد آهنگرانی، خبر ازدواج شان را نیز اعلام کرد. پگاه آهنگرانی مدتی است از ایران به آلمان مهاجرت کرده است. بسیاری از چهره های سرشناس این وصلت را تبریک گفتند.

علی عظیمی ۴۶ ساله در زمینه موسیقی راک آلترناتیو ، راک ایرانی و هارد راک به فعالیت مشغول است. او دارای مدرک لیسانس مهندسی مکانیک از دانشکده فنی دانشگاه تهران و فوق‌ لیسانس همان رشته از یکی از دانشگاه‌ های انگلیس است و از سال ۱۳۸۸ به عنوان یکی از اعضای اصلی با گروه موسیقی راک «رادیو تهران» همکاری می‌کرد که به دلیل مهاجرت علی عظیمی به لندن و فراهم نبودن شرایط مهاجرت بقیهٔ اعضای گروه، این همکاری ادامه نیافت و علی عظیمی به صورت مستقل، کار موسیقی را ادامه داد و تاکنون ۵ آلبوم منتشر کرده است. آلبوم دوم او، آلبوم «آقای پست» و به ویژه آهنگ «پیش‌درآمد» وی از این آلبوم بسیار مشهور شد.

همان طور که در جریان هستید در یک ماه گذشته چهره‌هایی همچون ،محمدرضا گلزار ، بهرام رادان ،آناهیتا همتی هم ازدواج کرد‌ه‌اند.

یکی از کاربران در این رابطه و به طنز نوشت: بعد از پگاه نوبت کیه؟

دیگری نوشت: آدم حسابی بودن یعنی علی عظیمی و پگاه جان آهنگرانی نه رضا گلزار و بهرام رادان که دوست داشتنشون هم شواف کردنه 

ارغوان گفت: فکر کنم لاچری بازی داره خز میشه برای همین یه همچین عکس شیک و اصیلی اینجوری به دل میشینه

در نهایت محمدجواد هم در واکنشی بامزه گفت: بله دوستان علی عظیمی هم باد شدش رفت تو موهای پگاه آهنگرانی تا ببینیم بعدی کیه؟ 

نیکی سرمدی، منتقد سینما  هم در واکنش به این خبر و در یادداشتی درباره این بازیگر نوشت: پگاه آهنگرانی به راستی که هنرمند نابی است که همیشه دغدغه جامعه اش را داشته و دارد. او در ۱۵ سالگی با فیلم دختری با کفش های کتانی خوش درخشید و به دل‌ها نشست و از آن دسته هنرمندانی است که سال‌هاست همچون مادر کارگردانش،خانم منیژه حکمت ، دغدغه سیاسی و اجتماعی داشته و دارد. او در اولین تجربهٔ کارگردانی مادرش در فیلم زندان زنان در سه نقش بازی کرد و این روز ها هم در غربت، استوار و پر قدرت قدم بر میدارد و مثل همیشه با هنرش به مسائل جامعه می‌پردازد.

صفحه اینستاگرام بانوان سینما نیز ضمن تبریک تولد این بازیگر نوشت: مسیر شخصی، فردیت، تضاد با دنیای پیرامون، جملگی ویژگی‌های شخصیتی جذابی برای هر انسان است... طبیعتا هر فرد به تناسب ضریب هوشی و استعداد و توان اجرایی برای رسیدن به فردیت قابل ذکر و یادآوری برای اطرافیان و آیندگان در تلاش است. که آیا با همه زیستی که در گذار تند و تیز عمر خود دارد خواهد توانست رد و نشانی، اثری، یادی، خاطره‌ای از بودن و زیستنش برجای بگذارد؟ همه در تلاشیم و مخصوصاً وقتی به این می‌اندیشیم که حتی خود نیز عزیزترین رفتگانمان را در فاصله زمانی کوتاهی، اکثرا، به فراموشی و خاطرات محو می‌سپاریم پس چه بر سرمان خواهد آمد؟ پس ترس برمان می‌دارد. ذهنمان دائم در طلب چیزیست، و طبیعتا بیشتر خود را به حواس‌پرتی و بی‌خیالی و ندانستن می‌زنیم تا کمتر آزار ببینیم. 

چرا این‌ها را گفتیم؟ چون به نظرمان اکنون دقیقا همین الان، همین ماه ها، در پیچ تاریخی عجیب و غریبی گرفتار آمدیم... انگار جهنمی است که پایانی ندارد، انگار بهانه‌هایمان برای نشدن کافی کافیست... می توانیم تقصیر را گردن عالم آدم بیندازیم و دروغ چرا، حق هم داریم... ولی این تنها یک سوی ماجراست. در همین پیچ تاریخی که ابهام آینده هر روز بیشتر از قبل می‌شود و تاریکی و ترس، هجومی سخت را تدارک دیده، همان فرصت طلایی برای همه ما فراهم است. اینکه کجای بازی باشیم و طرف کی را بگیریم و چه کنیم، بسته به اعتقادات و اخلاقیات متنفاوت است و متغیر.... ولی بی گمان،  تاریخ ثابت کرده که نام های بزرگ، خاطرات ماندنی و اثر گذاری جاوید، که در نهایت الگوی فردیت را برای آینده به یادگار می‌گذارد دقیقا در چنین روزگارانی ثبت و ضبط می‌شوند. خلاصه اینکه سوی دیگر این تاریکی مبهم و ترسناک یک فرصت است برای رویای جاودانگی...

راستش شاید همه این‌ها ربطی به یادداشت تولد پگاه آهنگرانی نداشت! ولی همینکه خواستیم در مورد او فکر کنیم و متنی برای تولدش روی صفحه کاغذ بیاوریم، ایده فردیت و تلاش برای جاودانگی به ذهنمان رسید. او البته که مثل اکثر ما در میانه راه است ولی به راحتی میتوان با مرور چند خطی زندگی شخصی و کاری‌اش الگوی متفاوت از این دنیای تکراری یافت و تحسینش کرد. آن‌هم با همه انتخاب هایی که در پیچ تاریخی کشورش داشته و به دور از خودنمایی و تبلیغات پوچ گام‌های مهمی را برداشته است. پس فعلا فقط میگوییم تولدت مبارک پگاه... ما از طرفداران جدی تو هستیم.