ویدئویی دیده نشده از گریه‌های تلخ ویگن قبل از مرگش!
آخرین فیلم از سرطان و گریه‌های قبل از فوت ویگن دل همه را خون کرد.
آخرین فیلم از سرطان و گریه‌های قبل از فوت ویگن دل همه را خون کرد.
ویگن دِردِریان ( ۲ آذر ۱۳۰۸ – ۴ آبان ۱۳۸۲) خوانندهٔ موسیقی ژانرهای جاز و پاپ و بازیگر فیلم در سال‌های ۱۳۵۱–۱۳۳۴، از ایرانیان ارمنی‌تبار بود. او یکی از نخستین خواننده‌های ایران بود که با گیتار در صحنه ظاهر شد و ایرانیان او را به‌عنوان «سلطان جاز» می‌شناختند. او هنرمندی بود که از همان ابتدا با سبکی نو وارد دنیای موسیقی پاپ ایرانی شد و همین بر شهرتش افزود. ویگن علاوه‌بر موسیقی در زمینهٔ سینما نیز فعالیت داشت و در دهه‌های سی و چهل خورشیدی در چند فیلم سینمایی نقش آفرید.
پدربزرگ مادری ویگن اهل همدان بود. اما پدرش از مهاجرینی بود که در زمان قتل عام ارامنه از ترکیه به ایران گریخته و دست سرنوشت او را به باغ پدربزرگ مادری ویگن کشاند. آنها هم به او اجازه دادند در باغ زندگی کند و پس از مدتی پدر و مادر ویگن، عاشق یکدیگر شده و با هم ازدواج کردند.
فرزند اول آنها زاون و بعد از او هلن و پشت سر او ژولیت به دنیا آمد. ویگن بعد از ژولیت و بعد از او کارو، هراند، واحه و آخرین فرزند هم آرمینه به دنیا آمدند. همه فرزندان در همدان به دنیا آمدند و سپس خانواده به بروجرد رفتند. پس از دو سال اقامت در آنجا، پدر ویگن زمانی که او تنها 7 سال داشت، به علت ابتلا به بیماری ذات الریه درگذشت و برادر بزرگتر سرپرستی خانواده را عهده دار شد. به علت فقر، خانواده به منزل دایی که یک کارخانه مشروب سازی به نام "مشروب باده" در اراک داشت، منتقل شدند و پس از یک سال اقامت در اراک به تبریز رفتند. اقامت در تبریز که در جریان جنگ دوم جهانی با دعوی استقلال طلبی و حضور سربازان شوروی مواجه بود، چندان طولی نکشید و ویگن و خانواده اش سرانجام به تهران آمده و در آنجا ساکن شدند.
ویگن در تبریز از طریق سربازان خارجی با گیتار آشنا می شود و در نوجوانی نواختن گیتار را از "باریس"، دامادشان، که از روسیه به ایران آمده بود، می آموزد.
ویگن تحصیلات متوسطه خود را در سال 1330 (1951 میلادی) به پایان رساند. سپس برای خدمت سربازی به آبادان رفت و در آنجا برای سربازان آواز می خواند. تا اینکه از سربازی فرار کرده و به تهران برگشت. پس از مدتی خوانندگی را به طور رسمی از کافه شمیران آغاز نمود و طولی نکشید که آوازه او در همه جا پیچید.
خوانندگی
ویگن که شغل نقشه‌برداری داشت در ابتدا با خواندن در کافه‌ها محبوب دوستداران موسیقی مردم‌پسند پاپ شد. او خوانندگی را در سال 1330 به طور رسمی از کافه شمیران آغاز کرد. نام اولین ترانه ی وی "سلام بر غم" بود که شعر آن را برادرش، کارو سروده بود. سپس اجرای آهنگ در رادیو تهران او را به شهرت رساند. از برنامه های به یاد ماندنی رادیو می توان به برنامه "داستان شب" اشاره کرد. هر هفته چهارشنبه ها در پایان آخرین قسمت قصه آن هفته، ترانه "لالایی" ویگن پخش می¬شد. ویگن برای اولین بار گیتار را به رادیو برد و اولین ترانه ی خود، "مهتاب" را با گیتار اجرا نمود. صدای گرم او که با نواختن گیتارش همراه می‌شد، با شعرهایی با مضمون‌های تازه و ملودی‌های نو، چهره ی تازه‌ای در صحنه ی موسیقی ایران عرضه کرد. نوع موسیقی او که از ملودی‌های ارمنی و ترکی و گاه اروپایی بهره می‌برد به «جاز ایرانی» معروف شد و به او لقب «سلطان جاز» ایران دادند، گرچه موسیقی او ارتباطی با موسیقی جاز نداشت. در آن روزگار ویگن حرف و کلامی نو برای مردم داشت و با آهنگ های موزون و بهره گیری از تنظیم های استادان بزرگی همچون مهندس عطاالله خرم و ... توانست مدت 50 سال در صحنه ی خوانندگی ایران در اوج باشد. او خود نیز چند آهنگ ساخت و در دهه های ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ از محبوب‌ترین خواننده‌های مردم‌پسند ایران بود. ویگن با چند تن از خواننده‌های محبوب دیگر مانند دلکش، پوران و هایده، ترانه‌های دو صدایی اجرا کرده است که هنوز با اشتیاق شنیده می‌شود.
هنرپیشگی
زمانی که ویگن در باشگاه ارامنه "آرارات" ترانه های ارمنی می خواند، توجه ساموئل خاچیکیان را به خود جلب نمود و در سال ۱۳۳۳ به دعوت وی به سینما روی آورد و نخستین فیلمش را با نام "چهارراه حوادث" در سال ۱۳۳۴ برای خاچیکیان بازی کرد. ویگن تا سال ۱۳۴۵ که آخرین فیلمش را با نام "اعتراف" (به کارگردانی ناصر رفعت) بازی کرد، مجموعاً در بیست و هشت فیلم حضور یافت که در برخی از آنها تنها خوانندگی کرده است. او در اغلب فیلم های ساموئل خاچیکیان (فیلمساز ارمنی تبار که از او به عنوان آلفرد هیچکاک ایران یاد می شود) نقش داشت. برخی طرفداران ویگن، وی را از لحاظ داشتن چهره و ظاهر گیرا به عنوان اولین ستاره مرد موسیقی پاپ ایران، با الویس پریسلی (Elvis Presley) مقایسه می نمایند
