حمله رسانه پرتغالی به رونالدو؛ وقتش رسیده که بروی!
روزنامه پرتغالی آبولا در مقاله‌ای به ناکامی در یورو ۲۰۲۴ اشاره کرد و نوشت که در پرتغال همه در خدمت رونالدو بودند ولی دیگر زمان وداع با این ابرستاره رسیده است.
از طرفی حذف شدن توسط فرانسه شرم‌آور نیست، حتی اگر خروس‌ها در این رقابت‌ها حتی یک گل در جریان بازی نزده باشند. بنابراین، هیچ دلیل عینی برای برکناری او وجود ندارد.
قطعا می‌توان به او انتقادهایی داشت. روی برخی تصمیمات و البته بازی خوانی اشتباه او. شکست عجیب برابر گرجستان و برخی مسائل دیگر. پایان یورو در واقع پایان روزهای خوش مارتینز نیز بود که بعد از جام جهانی توانسته بود پرتغال را با ۱۰ برد متوالی به مرحله نهایی یورو برساند. او حالا ولی در معرض انتقادات است.
شاید مارتینز برای تثبیت هویت خود وقت کافی نداشته، با این حال، او ضعف‌های آشکاری را در قدرت رهبری از خود نشان داد. ابهت مارتینز با عملکرد متوسط رونالدو (که انتظار می‌رفت، البته نه در سطح پایین) از بین رفت.
مارتینز شجاعت لازم برای گرفتن تصمیمات دشوار را نداشت که همیشه نشانه بدی در یک مربی است. در پرتغال وضعیت اینگونه بود که همه برای یکی (رونالدو) می جنگیدند.
جالب اینجاست که پرتغال پس از شکست مقابل اروگوئه در جام جهانی ۲۰۱۸ و بلژیک در یورو ۲۰۲۰، بار دیگر بهترین عملکرد را در بازی‌ای داشت که بعد از آن از جام کنار رفت. ما شاهد تیمی مرتبط و آگاه‌تر بودیم. درست است که آزادی تقدیم شده به برناردو تحت تاثیر انزوای کانسلو قرار گرفت، اما او کارهای خوب دیگری هم در زمین انجام داد. درست مثل برونو فرناندز و ویتینیا که بالاخره در زمین یکدیگر را درک کردند.
لیائو و نونو مندز در زمین هماهنگی بهتری داشتند، اگرچه هنوز از ایده‌آل فاصله دارند. در طول بازی‌ها ویتینیا، رونالدو، نونو مندس و دیگران شانس‌های زیاد گلزنی را از دست دادند.
نقص در قدرت تصمیم‌گیری در لحظات دشوار بازی نمود عینی داشت و سرانجام ضربات پنالتی که هرچقدر برابر اسلوونی خوب پیش رفت، برابر فرانسه برعکسش اتفاق افتاد. کارما تاثیر خود را روی ژوائو فلیکس گذاشت و این بار دیوگو کاستا دیگر ناجی تیم نبود.
یک فرصت بزرگ دیگر برای پرتغال از دست رفت، اما زندگی ادامه دارد. این نسل چیزهای زیادی برای عرضه دارد، اما مارتینز باید چرخه را بشکند و اگر به سن برخی ستاره‌های بزرگ تیم نگاه کنیم، ممکن است دیگر برایشان خیلی دیر شده باشد.
بیایید از په په و رونالدو تشکر کنیم. هر دو البته مستحق خداحافظی دیگری بودند، اما جاودانه خواهند ماند. میراث هر دو منحصر به‌فرد خواهد بود و یک الگوی ابدی برای نسل‌های آینده.
