کرکس‌ها واقعا حیوانات کثیفی هستند؟ + ویدئو
سیستم گوارشی کرکس‌ها اکثر باکتری‌های موجود در لاشه را از بین می‌برد؛ بنابراین اگر کرکس حیوانی بیمار را بخورد، شیوع بیماری به همین جا ختم می‌شود، زیرا احتمالاً توسط بدن کرکس خنثی می‌شود. به این معنی است که در مناطقی که کرکس‌ها زیاد هستند، خطر انتشار بیماری از اجساد مرده نسبتاً کم است.
بسیاری از حیوانات گوشتخوار از مردار - بقایای حیوانات مرده - تغذیه می‌کنند. کرکس‌ها شاید شناخته شده‌ترین تغذیه کننده مردار باشند.
در این کلیپ شاهد تغذیه گروه بزرگی از کرکس‌ها از لاشه‌ای هستیم که در رودخانه‌ای در حیات وحش آفریقا افتاده است. بین کرکس‌ها و چند کفتار که آن‌ها هم سهم خود را می‌خواستند، دعوا‌هایی در گرفت.
کرکس‌های غبغب‌دار پرنده‌ای بومی بخش وسیعی از آفریقا هستند. حتی با وجود اینکه پراکندگی جمعیت آن‌ها تکه تکه است، می‌توانید آن‌ها را در آنگولا، بوتسوانا، جمهوری دموکراتیک کنگو و آفریقای جنوبی مشاهده کنید. همچنین جمعیت‌هایی در عربستان، یمن، عمان و امارات متحده عربی زندگی می‌کنند.
این یک پرنده بزرگ است! در حالی که بدن آن‌ها ممکن است تنها ۱.۱ متر طول داشته باشد، طول بال‌های آن‌ها می‌تواند متر سه متر باشد. آن‌ها می‌توانند بیش از ۱۰ کیلوگرم وزن داشته باشند. آن‌ها زیستگاه‌های خشک را ترجیح می‌دهند، بنابراین در بیابان ها، استپ ها، علفزارها، ساوانا‌ها و جنگل‌های باز یافت می‌شوند. در حالت ایده آل، تعدادی درخت اقاقیا وجود خواهد داشت که کرکس‌ها می‌توانند از آن‌ها برای نشستن استفاده کنند، اما در مناطق جنگلی یافت نمی‌شوند.
کرکس‌ها پرندگانی کمتر شناخته شده‌اند، اما یک کار حیاتی انجام می‌دهند. آن‌ها حیوانات مرده و پوسیده را از محیط خارج می‌کنند که به جلوگیری از گسترش بیماری کمک می‌کند. علاوه بر این، آن‌ها این کار را بسیار کارآمد انجام می‌دهند. یک گروه ۱۰۰ نفری از آن‌ها می‌توانند یک لاشه ۵۰ کیلویی را در عرض چند دقیقه پاکسازی کنند.
در واقع کرکس‌ها به بهداشت خود اهمیت زیادی می‌دهند و پرندگان کثیفی نیستند. آن‌ها از حمام کردن لذت می‌برند و این دقیقاً همان کاری است که در این ویدئویی یکی از آن‌ها انجام می‌دهد.
کرکس‌ها زمان زیادی را در چاله‌های آبی می‌گذرانند، اما دوست دارند آفتاب هم بگیرند. نور خورشید و گرما انگل‌هایی را که در پر‌ها زندگی می‌کنند از بین می‌برد. این باعث می‌شود که پرنده راحت‌تر آن‌ها را جدا کند. متأسفانه، این پرنده متوجه تمساحی که در رودخانه کمین کرده بود نشد!
کرکس به عنوان حیوانی که مترادف با مرگ و بیماری است، به‌طور قابل‌توجهی در بسیاری از فرهنگ‌ها در سرتاسر جهان شهرت دارد.
در حالی که توجه به این نکته مهم است که بسیاری از حیوانات مردار می‌خورند، کرکس‌ها از این نظر که می‌توانند حیوانی را بخورند که در اثر پوسیدگی و بیماری تسلیم شده است، نسبتاً منحصر به فرد هستند. آزمایش‌ها نشان داده‌اند که کرکس‌ها چقدر مقاوم هستند و همه آن‌ها در برابر بوتولیسم مصون هستند و می‌توانند با خوشحالی گوشت حیوانی را که پوشیده از باسیلوس آنتراسیس است که بیشتر به‌عنوان باکتری عامل سیاه زخم شناخته می‌شود، قورت دهند!
آن‌ها همچنین با خوردن حیوان آلوده به هاری، وبای خوکی و بسیاری از بیماری‌های دیگر که در نهایت برای اکثر لاشخور‌های دیگر کشنده است، مشکلی ندارند؛ بنابراین چگونه آن‌ها انجامش می‌دهند؟ کرکس‌ها به لطف آب معده بسیار اسیدی خود که به اندازه کافی قوی هستند، می‌توانند به راحتی لاشه‌های بیمار را بخورند.
به عنوان مثال، همانطور که احتمالاً از شیمی دبیرستان به یاد دارید، مقیاس pH از ۰ تا ۱۴ است که ۰ نشان دهنده یک ماده بسیار اسیدی، ۷ نشان دهنده یک ماده خنثی و ۱۴ نشان دهنده یک ماده بسیار قلیایی است. در حالی که PH آب معده انسان بسته به چیزی که خورده می‌تواند کاملاً متفاوت باشد، اما بین ۱ تا ۳ باقی می‌ماند. اسید معده کرکس دارای pH تقریباً ۰ است.
به عبارت دیگر، در نهایت، اسید معده کرکس از نظر فنی می‌تواند تقریباً ۱۰۰۰ برابر اسیدی‌تر از اسید معده شما در یک نمونه معین باشد. در واقع، آنقدر اسیدی است که می‌تواند بسیاری از فلزات را در خود حل کند. به عنوان مثال، اسید باتری دارای pH حدود ۰.۸ است.
کرکس‌ها به عنوان یکی از قوی‌ترین سیستم ایمنی در بین مهره داران شناخته می‌شوند و تعداد کمی از بیماری‌های منتقله از طریق غذا وجود دارد که واقعاً آن‌ها را تهدید می‌کند.
انسان‌ها معمولاً خود را در معرض چنین چیز‌هایی قرار نمی‌دادند. اگرچه انسان‌ها می‌توانند گوشت خام بخورند به شرطی که بسیار تازه باشد، و اسید معده ما به اندازه کافی قوی است که بتواند بسیاری از انواع باکتری‌ها را از بین ببرد، اما معده ما برای مقابله با جذب عمدی برخی از باکتری‌ها مجهز نیست.
شاید شگفت‌انگیزترین واقعیت در مورد کرکس‌ها این باشد که با وجود شهرت تقریباً جهانی آن‌ها به عنوان آفات ناقل بیماری، کارشناسان آن‌ها را دقیقاً برعکس می‌دانند و مشاهده می‌شود که وقتی جمعیت کرکس در یک منطقه کاهش می‌یابد، میزان بیماری معمولاً افزایش می‌یابد.
سیستم گوارشی کرکس‌ها اکثر باکتری‌های موجود در لاشه را از بین می‌برد؛ بنابراین اگر کرکس حیوانی بیمار را بخورد، شیوع بیماری به همین جا ختم می‌شود، زیرا احتمالاً توسط بدن کرکس خنثی می‌شود. به این معنی است که در مناطقی که کرکس‌ها زیاد هستند، خطر انتشار بیماری از اجساد مرده نسبتاً کم است.
برای نشان دادن آنچه می‌تواند بدون کرکس‌ها در برخی مناطق اتفاق بیفتد، در هند، کاهش شدید جمعیت کرکس‌ها (مانند ۸۰ میلیون کرکس سفید در دهه ۱۹۸۰ در مقابل تنها چند هزار کرکس در حال حاضر) منجر به انفجار جمعیت سگ‌های وحشی شد. سگ‌ها (تخمین زده می‌شود امروزه در هند حدود ۱۸ میلیون قلاده هستند) و موش‌هایی که کرکس‌ها قبلاً برای لاشه با آن‌ها رقابت می‌کردند. این حیوانات، بر خلاف کرکس ها، ناقل بیماری‌های متعددی از جمله هاری هستند.
بقایای لاشه‌هایی که قبلاً توسط کرکس‌ها تمیز می‌شدند، اکنون منابع آب را آلوده می‌کنند و باعث مشکلات بیشتر بیماری می‌شوند. این مشکل در هند بیشتر از بسیاری از کشور‌های دیگر است، زیرا تنها حدود ۴ درصد از ۵۰۰ میلیون گاو آن‌ها در هنگام مرگ توسط انسان خورده می‌شوند و بقیه در گذشته عمدتاً توسط کرکس‌ها خورده می‌شدند.
این موضوع آنقدر گسترده شده است که تحقیقات قابل توجهی برای تعیین علت مردن کرکس‌ها انجام شد. در نهایت، توسط دکتر لیندسی اوکس و همکارانش در سال ۲۰۰۳ مشخص شد که این داروی ضد التهابی دیکلوفناک است که برای کرکس‌ها بسیار سمی است. این دارو معمولاً به دام‌ها (حدود ۱۰ درصد از دام‌های هند) داده می‌شد که لاشه‌های آن‌ها در نهایت کرکس‌ها می‌خوردند. دیکلوفناک در سال ۲۰۰۶ در هند ممنوع شد و جایگزینی به نام ملوکسیکام ساخته شد که برای کرکس‌ها سمی نیست.
اعتقاد بر این است که کرکس‌ها دارای سر‌های طاس هستند به طوری که می‌توانند سر خود را به داخل لاشه فرو ببرند بدون اینکه گوشت مرده به سر آن‌ها بچسبد.
شاید تعجب کنید که بدانید کرکس در واقع یکی از پرنده‌ترین حیوانات روی زمین است، که می‌توانند در ارتفاعات ۴۰۰۰۰ فوتی پرواز کنند!
