کانگوروها در گذشته چگونه راه می‌رفتند؟
کانگوروها تنها پستانداران بزرگی هستند که عمدتاً با پریدن روی دو پا حرکت می‌کنند. این شکل از حرکت برای دانشمندان جذاب است. جانیس و همکارانش می گویند که بسیاری از تحقیقات تا کنون بر روی کانگوروهای جثه بزرگتر متمرکز شده است و در درک ما از همتایان با جثه کوچکتر شکاف ایجاد کرده است.
کانگورو پاهای عقب قدرتمندی دارد، که حرکت آن همراه با پرش بر روی این پاها است، اما کشف اخیر دانشمندان نشان می‌دهد که کانگوروها در گذشته‌ای نه چندان دور عادت به راه رفتن بر روی پاهای خود داشتند.
محققان دانشگاه‌های بریستول و یورک در بریتانیا و دانشگاه اوپسالا در سوئد از شواهد فسیلی و تجزیه و تحلیل جدیدی از داده های استخوان ساق پا و مچ پای کانگوروها استفاده کردند تا دریابند چگونه ماکروپودوئیدها (کانگوروها، والابی ها و بستگان آنها) در ۲۵ میلیون سال گذشته حرکت می‌کرده‌اند.
بررسی‌های به عمل آمده حاکی از آن است که تغییر شکل راه رفتن کانگوروها در واقع تنها یکی از راه‌هایی است که این حیوان شگفت‌انگیز برای سازگاری با محیط زیست جدید پیش گرفته‌است.
کریستین جانیس، دیرینه‌شناس از دانشگاه بریستول، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: « کانگوروهای بزرگ تا ۵۰ هزار سال پیش بسیار متنوع‌تر بودند، که ممکن است به این معنی باشد که زیستگاه استرالیا در آن زمان با امروز متفاوت بود.»
کانگوروها تنها پستانداران بزرگی هستند که عمدتاً با پریدن روی دو پا حرکت می‌کنند. این شکل از حرکت برای دانشمندان جذاب است. جانیس و همکارانش می گویند که بسیاری از تحقیقات تا کنون بر روی کانگوروهای جثه بزرگتر متمرکز شده است و در درک ما از همتایان با جثه کوچکتر شکاف ایجاد کرده است.
محققان برای بررسی استخوان‌های ساق پا و استخوان‌های پاشنه کانگوروها و خویشاوندان کیسه‌دار آنها، به بررسی فسیل‌ها پرداختند تا نشان دهند که چگونه جزئیات در طول زمان، جدا از رشد توده بدن، تغییر می‌کند. تجزیه و تحلیل آنها نشان می دهد که پریدن استقامتی با سرعت بالاتر کانگوروهای درشت جثه مدرن در همه به جز چند نسل، از جمله اجداد مستقیم کانگوروهای قرمز و خاکستری، نادر بوده یا وجود نداشته‌است.
کانگوروها در گذشته بسیار سنگین‌وزن‌تر از حال بودند و پریدن برای آنها یک چالش واقعی بوده‌است.
پروتمنودون‌ها که نزدیک به کانگوروهای بزرگ امروزی هستند، پاهای کوتاه و پهنی مانند کانگوروهای درختی داشتند که برای پریدن مناسب نبود و احتمالاً بیشتر روی چهار پا راه می‌رفتند.
داشتن استخوان‌های پاشنه دراز به مقاومت در برابر نیروهای چرخشی در مچ پا هنگام پریدن کمک می‌کند و تاندون آشیل با نوک نازک به کانگوروهای مدرن فنری در پرش خود می‌دهد. اما استخوان های پاشنه پهن این دو گروه منقرض شده نشان می دهد که آنها بیشتر از کانگوروهای خمیده امروزی ایستاده اند.
همه کانگوروهای امروزی نیز در حرکت آهسته به صورت چهارپا هستند و یا حتی از دم خود نیز کمک می‌گیرند. با انقراض حیوانات بزرگتر در اواخر پلیستوسن، راه رفتن کانگوروها از تنوع کمتری برخوردار شد.
منبع: SCIENCEALERT
