ویدیویی زیبا از همخوانی علیرضا عصار و حنانه در کنسرتینو
علیرضا عصار این روزها برنامه کنسرتینو را در شبکه نمایش خانگی روی آنتن دارد. در قسمت جدید این برنامه همخوانی این هنرمند با یک خواننده زن جوان مورد استقبال قرار گرفت.
هفت صبح نوشت قسمت اول برنامه کنسرتینو توانست توجه رسانه‌های مختلف و مخاطبان را به همراه داشته باشد. ویژگی‌های خاص این برنامه چیست؟
هفت صبح| موسیقی هنری مهم است که متاسفانه بارها قرائت‌هایی ناصواب از آن شده و قدرت واقعی آن مورد استفاده قرار نگرفته است. در سال‌های نه‌چندان دور «شب کوک» شبکه نسیم می‌خواست گامی در اینباره بردارد که با وجود همه ضعف‌ها، ادامه نیافت. یا بخشی از مسابقه «عصر جدید» به معرفی استعدادها اختصاص یافت که از دل آن خواننده‌های موفقی به جامعه معرفی شدند. این است قدرت رسانه که متاسفانه به شکل کامل در خدمت موسیقی نبوده. حالا در تازه‌ترین تلاش پلتفرم‌ها برای اهتمام به موسیقی، نوبت به «کنسرتینو» رسیده است.
این روزها فصل دوم «صداتو» در پلتفرم فیلیمو محبوب است؛ چون فارغ از هیجان مسابقه، رنگین‌کمانی از گونه‌های مختلف موسیقی در خود دارد. پیش‌تر مسابقات استعدادیابی «بند‌بازی» و «آوای جادویی» در شبکه خانگی مورد اقبال قرار گرفتند؛ چون فرصتی به صداهای تازه داده شد. برنامه ترکیبی «کنسرتینو» محصول جدید پلتفرم نماوا با اجرای علیرضا عصار اما اساسا متفاوت از نمونه‌های قبل است و بر دیدن و شنیدن موسیقی بنا شده. عصار همان ابتدا اشاره کرد که شبیه «کنسرتینو» در جهان ساخته شده که معروف‌ترین آن «موسیقی با جولز هالند» محصول شبکه بی‌بی‌سی جهانی است. این قالب حالا به خدمت موسیقی ایرانی درآمده و چه اتفاق خوبی.
فصل مشترک انتقادات از برنامه‌های موسیقایی تلویزیونی، عدم نمایش ساز است. اجرای پلی‌بک (غیر زنده) انتقاد دیگری است که مطرح می‌شود و البته رد این شیوه ناپسند را در کنسرت‌های برخی خوانندگان نیز شاهدیم. حالا استیج «کنسرتینو» با شعار پلی‌بک ممنوع، تبدیل به محلی برای نمایش توان خوانندگان و گروه‌ها شده. این تمهیدات، جذابیت برنامه را برای مخاطب نیز دوچندان کرده و گویی در حال تماشای یک کنسرت واقعی است. در قسمت اولِ «کنسرتینو» دو گروه موسیقی به اجرا پرداختند؛ در استیج شماره یک آرمان گرشاسبی چند قطعه از آلبوم خود را خواند و استیج شماره دو، میزبان گروه «اوهام» از باسابقه‌‌ترین گروه‌های موسیقی راک در ایران بود.
و اما شگفتانه دیگر قسمت اول «کنسرتینو» در لحظات پایانی به بار نشست؛ جایی که علیرضا عصار با هنرجویی نوجوان به اسم حنانه فدوی گپ‌و‌گفتی کوتاه انجام داد و سپس تصنیف محبوب «امید جانم» را همخوانی کردند. این اتفاق، توجه کاربران فضای مجازی و رسانه‌ها را به همراه داشت و تعبیر «هوای تازه در موسیقی ایران» برای آن مورد استفاده قرار گرفت. برخی رسانه‌ها نیز نظر رهبر انقلاب که خبرگزاری خبرآنلاین در تاریخ ۱۱ آبان ۱۳۹۲ به نقل از فارس منتشر کرده است را بازنشر دادند: «اگر صداى زن (چه به صورت تک‌خوانی یا همخوانی با زنان یا با مردان) به صورت غنا نباشد و گوش دادن به صداى او هم به قصد لذت و ریبه نباشد و مفسده‌اى هم بر آن مترتّب نشود، اشکال ندارد، اگر مفسده داشته باشد یا تحریک شهوت بکند، جایز نیست.» برنامه «کنسرتینو» در واقع دارد همان کاری را درباره همخوانی بانوان با مردان انجام میدهد که در کنسرت‌ها مسبوق به سابقه است. در کنار این اتفاق خاص که منجر به گشایش خواهد شد، بخشی کوتاه هم به تک‌خوانی یک خواننده جوان مرد در پایان برنامه اختصاص می‌یابد تا استعدادها نیز فرصت شناسایی به دست بیاورند.
علیرضا عصار نیاز به معرفی ندارد؛ چهره‌ای که جزو نسل تازه‌ای از پاپ‌خوان‌های پس از انقلاب است و توانسته اینگونه موسیقایی را رنگ و جلایی دیگر ببخشد. آثار او همزمان مورد تایید صاحب نظران، مخاطبان و بدنه رسمی فرهنگی است. ناگفته پیداست برنامههایی مثل «کنسرتینو» نیازمند چهره‌های موجه هستند تا به سلامت به سرمنزل مقصود برسند. هر‌چند در این فرآیند دو نکته را نباید نادیده گرفت: عصار سوای فعالیت فردی، دغدغه موسیقی دارد و این نکته در همکاری با برنامه‌های قبل و نیز فعالیت‌های دیگرش اثبات شده. او تسلطی کامل بر اجرا داشت و با پرهیز از مطول‌گویی، حس و حال یک کنسرت واقعی را حفظ کرد. وانگهی؛ پرسش‌هایش هدفمند و به اندازه بود و در چند بخش که سراغ خاطره‌گویی رفت، منظوری مشخص داشت. مثل جایی که دورانی را یادآوری کرد که در مجلس عروسی می‌خوانده. این نکته، برای خیلی حرف دارد و امید می‌آفریند.
یکی از مهمترین امتیازات «کنسرتینو» این است که باوجود تمام کلیشه‌‌شکنی‌‌ها و مواجهه مستقیم با تابوها، صفر تا صد فرآیند تولید را تحت چارچوب‌‌های نظارتی رسمی طی کرده و حالا به عنوان یک محصول کاملا مجاز در دسترس مخاطبان قرار گرفته است. تولید و عرضه برنامههایی از این دست در شبکه خانگی نشان میدهد ساترا از فاز تنظیم‌گری صِرف عبور کرده و وارد فاز تسهیل‌گری شده است. این همان پیش‌‌شرط لازم برای به بار نشستن ایده‌‌های نو در چارچوب‌‌های قانونی است که حالا شبکه خانگی بستر اصلی آزمودن آن شده.
