واکنش ناراحت‌کننده و تلخ مونا فرجاد به مرگ کیومرث پوراحمد

زندگی،امید،تلاش و تمام کلمات خوب زمانی معنا پیدا می‌کنند که در کنار متضادهای خود قرار گیرند.زمانی قدر سلامتی را می‌دانیم که بیمار شویم.هنگامی‌که بارقه‌ای از امید را می‌بینیم ناامیدی معنایش عیان می‌شود و تا مرگ نباشد زندگی بی معناست.مرگ کلمه‌ای سه حرفی که یک دنیا مفهوم در خود انباشته است. هیچ‌گاه دوست نداشتم به آن فکر کنم و هیچ‌گاه تصورش برای عزیزانم آسان نبوده.

مدتهاست که دیگر از شنیدن خبر مرگ کسی تعجب نمی‌کنم. گاهی می‌اندیشم که شاید مرگ آنقدر ترسناک نباشد تنها ترسش برای بازماندگان است،آنهایی که گیج و گنگ در این دنیا رها می‌شوند و دیگر عزیزشان را نمی بینند. همه می دانیم که راهی اجتناب‌ناپذیر است. به قول قدیمی‌ها؛ دیر و زود داره اما سوخت و سوز نداره.اما مرگ خودخواسته،حکایت دیگری‌ست!

چه می شود که انسانی تصمیم می‌گیرد جان شیرینش را که عزیزترین است خود از خود بگیرد و چه می‌شود که قید هزار راه نرفته و هزار کار نکرده را می‌زند وبه دیاری دیگری عزیمت می‌کند. از ظهر به میزان ناامیدی و غمی که باعث این‌کار می‌شود فکر می‌کنم. به دوستی گفتم باید مراقب خودمان باشیم،مرگ همین‌جا کنار همه‌ی ما نشسته،اگر غفلت کنیم پیروز میدان است.

اما سوال مهم این است چگونه مراقب خود باشیم؟! جواب‌های پیچیده‌ای دارد این سوال که بعضی از راه‌‌حل‌های آن در گِرُوی جبر جغرافیایی و جبر زمانه است و نمی توان به سادگی انجامش داد، اما من و شمایی که می‌دانیم این روزهای سخت و پر چالش با همه‌ی ما چه می کند چقدر به فکر این هستیم که باری حتی به اندازه‌ی یک پر کاه از روی دوش خود و دیگران برداریم؟! گاهی یک لبخند،یک تماس تلفنی،یک دیدار کوتاه و جمله‌ای پر مهر می تواند آن بارقه‌ی امید برای رهایی از ناامیدی باشد. برای رهایی از مرگ خود‌خواسته. از خود و دیگران دریغش نکنیم.